Trichotillomanie nam een groot deel van mijn leven in beslag. De eerste uitdaging deed zich dan ook direct voor toen ik thuis kwam. Normaal gesproken trok ik vrijwel altijd mijn haar uit mijn hoofd terwijl ik tv keek. Gewoon automatisch. Het hoorde bij elkaar.
Ik kwam thuis, zette ‘s avonds de tv aan en keek naar een programma. Ik zat rustig op de bank. Ik nam een kop thee. Ik dronk het op. Chocolaatje erbij. En ik keek gewoon tv.
De dwang tot haren uittrekken die zo normaal is bij Trichotillomanie was plots nergens te bekennen!
Toen dacht ik nog bij mezelf; ‘hm.. zou ik normaal gesproken niet mijn haren uit zitten trekken?’. ‘Heb ik daar nu geen zin in?’.
Het antwoord was ‘ja, normaal gesproken zou ik mijn haren uittrekken’ en ‘nee, daar heb ik nu echt geen zin in’.
Het kostte me geen enkele moeite. Blijkbaar was er iets in mijn onderbewustzijn veranderd waardoor ik gemakkelijk gewoon tv kon kijken. De behoefte aan mijn haar uittrekken was weg.
Ik snapte er eigenlijk niets van (‘hoe heeft ie dat gedaan?’) maar het voelde goed. Ik hoefde ook niet precies te weten hoe het kon. De oefeningen werkten.
Er was iets veranderd in mijn systeem waardoor het patroon van het haar uittrekken doorbroken was. Ik keek het programma af en ging naar bed.
De volgende dag, na de Trichotillomanie coaching, had ik nog een paar van zulke ervaringen
De volgende dag na de Trichotillomanie coaching had ik jeuk op mijn hoofd en wilde er aan krabben.
Ik realiseerde me dat ik dan precies in de juiste houding zou zitten om er ook gelijk een paar haren uit te trekken, zoals ik vroeger had gedaan.
Een moment twijfelde ik maar toen herinnerde ik me weer dat ik ervan af was. Zonder moeite krabde ik op mijn hoofd, deed ook gelijk mijn haardband weer goed en ging verder met waar ik mee bezig was.
Ik was er blij om, maar ik dacht ook; ‘had ik dit maar eerder gedaan!’ Dan had ik mezelf een hoop moeite bespaard en was ik nog niet zo kaal geweest als nu.
Maar aan de andere kant besefte ik me ook dat het belangrijkste was dat ik er nu vanaf was. Het had geen zin om erover in te zitten wat ik wel of niet eerder had moeten doen.
Het was nou eenmaal zo gelopen en ik kon er niets meer aan veranderen. Nu was er een nieuw begin. Dat was het enige wat telde.
Bij mij duurde het negen jaar voordat ik de stap naar hulp durfde te nemen om van het haar uittrekken af te komen maar ik weet ook sommigen van jullie er al veel langer mee rondlopen.
Tegen diegenen zou ik willen zeggen dat het niet uit maakt hoe lang je er al last van hebt!
Het belangrijkste als je last hebt van de dwang tot haren uittrekken is dat je gelooft in een leven zonder Trichotillomanie
Want van belang is dat je erin blijft geloven, een leven zonder Trichotillomanie, dat je de drang tot uittrekken van je haren wel degelijk te boven kunt komen. Dat je daarin blijft geloven.
Maar jammer genoeg is dat lang niet altijd makkelijk. Zeker wanneer je al van alles geprobeerd hebt of er al heel je leven mee rondloopt. Voor degenen heb ik deze speciale boodschap geschreven.
Want ik denk echt dan niemand onder Trichotillomanie hoeft te lijden!
Stephanie
